Ingezonden brief Alex Verlek: Afscheid van een oude reus
Afscheid van een oude reus.
Je hebt bomen en je hebt bomen. De meeste passeer je zonder dat ze je aandacht trekken. Maar bij deze boom is dat simpelweg onmogelijk. Sinds ik in Papendrecht woon, nu zo’n 6 jaar, geniet ik iedere dag van de majestueuze kastanjeboom aan de Kerkbuurt. En met mij vele generaties voor ons, want hij staat hier al 130 jaar mooi en imposant te zijn.
Op mooie zomerdagen, als de mensen een stukje gaan wandelen of fietsen, is het een plaats om even te stoppen. Even vol bewondering kijken naar deze meest indrukwekkende boom van ons dorp. Ook ‘s winter, als de rijp zijn naakte takken siert, is deze reus een lust voor het oog. En met het komen en gaan van het blad, neem ik vaak even een moment om te genieten van zijn schoonheid.
Ik denk aan de verhalen die deze boom zou kunnen vertellen. Hij zag tenslotte 3 eeuwen waarin generaties kwamen en gingen en het straatbeeld drastisch veranderde. Volwassenen zochten verkoeling in zijn schaduw. Kinderen speelden om zijn dikke stam en raapten zijn kastanjevrucht die hij in ontelbare hoeveelheden gaf. De bezoekers aan de woning wiens tuin hij siert, keken vol ontzag naar de takken die ver boven hen uit toornden als ze afdaalden langs de stoep. En denk aan de talloze vogels die een veilig nest bouwden tussen de beschuttende bladeren om daar hun jongen groot te brengen en te zien uitvliegen.
Oorlogen, stormen en rampen deerden deze boom blijkbaar niet en ook voor de tand des tijds was geen ontzag. Zijn krachtige stam splitst zich kort boven de grond in drieën alsof hij wil zeggen dat hij in z’n eentje voor meerdere bomen telt. Die veronderstelde eigen dunk siert hem alleen maar meer.
In mijn naïviteit dichtte ik deze boom onsterfelijkheid toe. Het is tenslotte onmogelijk deze met zorg gekoesterde schoonheid weg te denken uit de lintbebouwing langs de Papendrechtse dijk. Totdat iets minuscuul kleins besloot onderdak te zoeken bij ‘mijn’ ouwe reis. Ineens verdween de glans van het blad en krulde het langzaam om. Ver voor de herfst begon hij zijn blad al te verliezen en lieten de kale takken zich weer zien. Eerst een deel, daarna steeds meer. Aan de stam werden plekken zichtbaar die er niet hoorden. De Pseudomonas Syningae, oftewel de bacterie die de kastanjeziekte veroorzaakt, sloeg genadeloos toe. Deze 130 jaar oude reus was, volgens de specialisten, door zoveel stressfactoren verzwakt, dat hij vatbaar werd voor deze wrede en genadeloze ziekte. Mijn tientallen meters hoge symbool voor onsterflijkheid, geveld door stress?! Ondenkbaar, maar waar. Klimaatverandering, vervuiling en andere vormen van stress geven de specialisten als oorzaak. Stress. Zelfs jij, jij gezichtsbepalende en niet weg te denken reus.
Ik heb deze winter om afscheid van je te nemen. Nog eenmaal bracht je ons in vervoering toen je inmiddels gehavende takken van groen omgetoverd werden tot schitterend wit. Je sierde je nog eenmaal met een engelachtige glans en groette daarmee ons dorp.
Jij mooie boom, dank je wel. Ik zal je missen.
