Ingezonden brief Alex Verlek: Schone Schijn

07 juli 2009 door Hennie van der Zouw

PAPENDRECHT - Schone schijn.

Terwijl mijn vrouw bij de bakker rustig op haar beurt stond te wachten, had ik plaats genomen op een bankje in de schaduw. De hond zocht haar plekje eronder. Het beloofde een warme dag te worden en na het geslenter over de markt, was het heerlijk om even te kunnen zitten.

Ik gaf me over aan een jarenoude hobby van me:  mensen kijken. Men zegt dat hond en baas in de loop van de tijd op elkaar gaan lijken en mijn hond en ik vormen geen uitzondering. Lupo was inmiddels naast me op de bank komen zitten en samen sloegen we het schouwspel van altijd bijzondere mensen gade. Ze draaide haar kop naar me toe, alsof ze ‘leuk he?’ wilde zeggen.
Ons oude, gammele bankje bleek even later de eerste rangs plaats te zijn voor een prachtig verhaal. Het was geen toneelspel, het was namelijk een greep uit het echte Franse leven in de Drôme.

Een jonge vrouw stalde haar oude fiets tegen de muur. De fiets, die nog te lelijk en gammel was om te stelen, was vol beladen. De vrouw was gekleed in makkelijk en ruim zittende kleding in verschillende natuurlijke kleuren. Haar lange haar werd op het achterhoofd bijeen gehouden door een eenvoudige houten knijper die ze voor mijn gevoel die ochtend van de waslijn gepakt had. Het misstond haar geenszins, in tegendeel, het paste volledig in het plaatje. Mode leek haar een vreemd woord en ‘schone schijn’ evenzo.

Mijn nieuwsgierigheid naar de inhoud van de tassen aan haar fiets beantwoordend, begon ze die uit te pakken. Ze liet haar spullen onbeheerd achter en liep de markt op om even later terug te keren met twee bananendozen. Nadat ze die op z’n kop op elkaar gezet had en er een wit kleedje met liefde overheen gedrapeerd had, begreep ik dat ze een marktkraam ging inrichten. Uit haar tas toverde ze bolletjes met restjes wol. In een schaal had ze een mij onbekende gele vrucht. Nog terwijl ze de kraam aan het inrichten was, verkocht ze het eerste zakje vruchten. Niet afgewogen, een zakje vol is ook een maat. De opbrengst was niet meer dan een enkele munt, een paar Euro. Ze glimlachte gelukkig en deed het geld met een zorgeloos gebaar in haar kleurrijke tas. Die zette ze vervolgens achter de dozen om weg te lopen en bij een andere kraam om een stift te vragen. Ze moest haar waar nog aanprijzen. Ze scheurde een deel van de kartonnen doos aan stukken en dat vormde het uithangbord. De stift deed de rest.

En, lieve mensen, dit is een normaal onderdeel van het Franse leven in deze streek. In gedachten verplaatste ik me naar De Meent. Daar waar alles zo keurig geregeld is en je met tientallen belerende bordjes in de parkeergarage verteld wordt wat je in welke volgorde wel en niet mag doen. Waar alles zo keurig is dat de sfeer er gewoon uit geregeld is. Waar we de schone schijn ophouden en spontaniteit illegaal is, behalve op Koninginnedag. Zolang het duurt.

Hmm, ik blijf nog wel even op mijn bankje zitten en genieten van deze schone verschijning…

Gerelateerde wijken:
Gerelateerde straten:
Meer over:
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.