Terugblik pelgrimsreis Karel Thieme en John van de Sluis

30 december 2014
Terugblik pelgrimsreis Karel Thieme en John van de Sluis

DRECHTSTEDEN - Op maandag 29 december, exact om 12.00 uur, vertrokken twee Papendrechtse pelgrims, John van de Sluis en Karel Thieme, voor een 24 uurs-pelgrimage door de Drechtsteden. Ze gingen, zoals de oorspronkelijke pelgrims, te voet, zonder geld, alleen met kleding, schoenen, een flesje water en elkaars gezelschap.

John en Karel: “In het dagelijkse leven worden mensen voortdurend gestimuleerd om naar MÉÉR  te verlangen. Dat klinkt mooi, maar… is dat juist niet hét ´recept´ om  nooit tevreden te zijn?”

Hoe is het om in het leven, letterlijk en figuurlijk, onderweg te zijn met MINDER, in plaats van met MEER? Een bewuste keuze om samen een dag en een nacht met MINDER op weg te gaan; het leven te accepteren zoals het komt; zonder ballast en verwachting. Hier volgt hun verslag van 24 bijzondere uren:

Op maandagmorgen 29 december was het zover; onze pelgrimage MINDER=MEER ging beginnen. We hadden er vaak over gesproken, plannen gemaakt. Nú ging het toch echt gebeuren. John had ’s ochtends gemediteerd,  Karel had samen met zijn vrouw gebeden; het waren momenten van afstemming op… datgene wat voor ons lag.  Op weg, samen, zonder materiële zekerheden! Hoe zou het gaan met eten en slapen….?? En wat hebben wij het leven, onderweg, te bieden en… andersom?

Bij ons vertrek was de wereld bedekt onder een witte deken. De omstandigheden leken op het oog MINDER gunstig, maar hadden ook een eigen charme, een MEER-waarde.

Dordrecht
Over de bevroren sneeuw glibberden we richting de Papendrechtse brug naar Dordrecht. We wilden in de Papendrechtse straat een kijkje gaan nemen bij Robis Koopmans, die er voor gekozen heeft om niet in een huis, maar in een caravan te leven. Hoe zou hij aankijken tegen het motto MINDER=MEER? Helaas, niet thuis.

We lopen verder en gaan een kijkje nemen bij ‘De ark van Noach’. Misschien is initiatiefnemer/bouwer Johan Huibers aanwezig? Hij is nu bezig met een nieuw project; van woestijn (minder) vruchtbare grond (meer) maken.  Als we voor de ingang staan en naar boven kijken zien we een man, op het hoogste dek, sneeuw scheppen… het is… Johan Huibers! “Hoe staat het met het woestijnproject?” roepen we naar boven. Johan antwoord; “Er ligt een voorstel, maar het is daar nu oorlog, misschien komt er in april een kans.” John is verwonderd; de bouwer van deze mega grote houten ark staat gewoon zelf de sneeuw te scheppen…

We lopen verder… komen op de Noordendijk, waar John’s opa en oma hebben gewoond. Karel ziet een Turkse kruidenierswinkeltje, waar hij in het voorjaar (tijdens een oefenwandeling als voorbereiding op een pelgrimstocht in mei/juni/juli naar Santiago de Compostela) een heerlijke rode appel heeft gekocht. Er ontstond toen onverwachts een mooi open gesprek met de Turkse verkoopster Manahel; over geloof, over de koran en over de bijbel. Zulke momenten blijven je bij. We stappen naar binnen om even gedag te zeggen. Toen ze hoorde dat we als pelgrims onderweg waren, gaf ze spontaan stokbrood en roomkaas aan ons mee. Verrast en dankbaar vervolgden we onze weg en kwamen minder=meer én Geert Wilders ter sprake. Dit gebeurt er in Nederland dus ook…

We lopen verder... passeren John’s geboortehuis en genieten van onze Turkse lunch op een bankje aan de haven.

We lopen verder… en stappen binnen bij de ambachtelijke likeurdistillateur Pieter Rijneveen in de Wijnstraat. Hij vertelt dat hij tegenwoordig ook likorettes maakt, waarin MINDER alcohol zit, maar waar hij zakelijk MEER succes mee heeft. Aan het eind van ons gesprek geeft hij ons spontaan een flesje van een chocolade-likeur, die hij onlangs ontwikkeld heeft. “Voor als jullie het koud krijgen.”  

We lopen verder… en gaan op weg naar het kantoor van onze voormalige werkgever;  een jaar of 5 geleden waren we beide werkzaam bij dit re-integratie-bureau. We belden aan; er komt een vrouw naar de deur, maar de deur blijft gesloten. Door de brievenbus wordt moeizaam gecommuniceerd. “Kan de deur niet even open??” Zien wij er uit als criminelen? Waarom die angst?
We laten uiteindelijk een bericht –door de brievenbus- achter. Dit voelt… MINDER… we filosoferen er met elkaar over en komen tot de conclusie dat dit voorval MEER betekenis heeft dan we aanvankelijk dachten; we moeten niet oordelen, maar accepteren en er later nog eens met de desbetreffende mensen over praten.

We lopen verder… en gaan op zoek naar eten en een slaapplaats. Hebben we een kans bij het Leger des Heils? Onderweg vragen we de weg aan een man, een Somaliër. Hij weet waar we moeten zijn. Hij vertelde 5  jaar geleden bij het Leger des Heils te zijn geweest. Inmiddels woont hij op zichzelf. Op onze vraag of zijn familie ook in Nederland woont, vertelde hij over de oorlog in zijn land; zijn vrouw en vier kinderen waren allemaal gedood door een extremistische terreurgroep. Pffff, verschrikkelijk, wat een drama. Minder=Meer… dat is nu wel heel moeilijk. Deze man, Mohammed, had ondanks dit drama een optimistische, positieve uitstraling en kijk op het leven;. “Ik blijf naar de toekomst kijken.” was zijn antwoord. Op mijn vraag of hij een christen was vertelde hij een moslim te zijn, maar “normaal’ en hij had niets op met de verplichte ‘sharia’.   Na deze heftige ontmoeting ontmoeting lopen we verder… naar het Leger des Heils aan het Kromhout.

In de hal van het Leger des Heils is een loket. We vertellen ons verhaal en hopen vooral op een slaapplaats. De vrouw achter het loket is begripvol en biedt ons zelfs spontaan twee mandarijnen aan. Ze verwijst ons naar de nachtopvang die op Dubbeldamseweg gevestigd is. Dáár kunnen we het proberen. Wanneer we daar aankomen zien we een nieuw loket, maar…er gaat een deur open. We mogen even binnen en bevinden ons tussen mensen die, iedere dag, geen dak boven hun hoofd mee hebben. Er wordt door de medewerkster gebeld wn komt bijn ons terug. “Mooi initiatief maar…” deze opvang is niet voor ons bedoeld. Het is bovendien erg druk vanwege het koude weer. Het spijt hen “maar… eh… jullie gaan toch niet buiten slapen…?” Geen slaapplaats dus, maar… we begrijpen het… en daarbij… het voelde toch niet helemaal goed. We waren daar niet op onze plaats.

We lopen verder… naar het Centraal Station en eten in de hal onze mandarijnen op. Het is loopt tegen zessen, tsja… waar kunnen we nu nog een slaapplaats vinden. Toch maken we ons geen zorgen, hebben vertrouwen dat het goed komt.

We lopen verder… en gaan naar De Hoop op de Spuiweg. Na vragen en zoeken vinden we een poortje, een hofje, een bel. Er komt iemand naar de deur en laat zien dat deze dicht is; “Sorry, hij zit op slot. Heb je al gebeld?” Ja, dat hebben we al gedaan. dan komen er twee dames aanlopen. De deur gaat open. We beginnen ‘ons verhaal’. Na een paar seconden roept een van de mensen die achter de twee dames staan : “Jullie zoeken een slaapplaats!?” We bevestigen dat hij de spijker op de kop heeft geslagen, maar de dames geven direct aan dat ze ons, helaas, niet kunnen helpen. “Weten jullie wel waar jullie aangebeld hebben?” We antwoorden “Bij De Hoop”. Dan blijkt dat we bij de DETOX afdeling voor de deur staan; hier worden verslaafden en mensen met een psychische stoornis behandeld. We geven aan dat dit voor ons geen bezwaar is en dat we bereid zijn af te wassen en/of schoon te maken. Helaas, dit aanbod en ook de verbale steun van meedenkende cliënten die ons willen helpen mogen niet baten.
Maar… een laatste poging: “Wij zijn toch ook van het DETOXEN…. MINDER = MEER”. Een glimlach, men toont begrip en wenst ons succes, maar… helaas.

We lopen verder…. John oppert om het nu maar eens aan de ‘bovenkant’ te proberen. Om de hoek, aan de haven, ligt een hotel. Het blijkt gesloten.
De Bed & Breakfast die ernaast ligt…? Nee, dat voelt niet goed. Dan passeren we een Thaise Massage Salon, nee, ook niet geschikt.
Het houdt nu even op… Hoe gaan we verder?? Het is tijd voor een sanitaire stop. We lopen de hoek om naar het Winkelcentrum Plaza. Op de smalle stoep zien we een mevrouw bij de parkeerautomaat staan. Wij lopen, naast elkaar, recht op haar af. Als we tot een paar meter genaderd zijn kijkt ze ons verwonderd aan. Ze kijkt ook naar de tekst MINDER=MEER op onze  T-shirts. We maken oogcontact, staan voor haar stil en zeggen “ We zien u denken: Wat komt hier nu aan!?” Ze antwoord bevestigend en we raken in gesprek.  Ze toont waardering voor waar we mee bezig zijn, maar zegt er direct bij: “ Maar ik ga u geen slaapplaats aanbieden hoor. Twee vreemde mannen… de mensen denken dat ik gek geworden ben”. Het gesprek loopt evenwel door… plotseling zegt zij, spontaan;“Ik kan jullie wel een maaltijd geven”. Ze lijkt zichzelf hiermee te verbazen en zegt ingehouden iets in de geest van “…. dat ik dit doe, ik, die altijd voor zekerheid ga…”.  Ze woont om de hoek. Vijf minuten later zijn we bij haar thuis. Ze biedt ons koffie/thee aan en gaat koken. Gastvrijheid, gezelligheid, een gesprek met diepgang, een heerlijk glaasje rode wijn en een diner bestaande uit aardappeltjes, rode kool en hachévlees. Er wordt onvoorstelbaar goed voor ons gezorgd. We verwonderen ons en zijn dankbaar. Wat een mooie ontmoeting! We nemen om 21.15 uur afscheid.

Zwijndrecht
We lopen verder… op zoek naar… een slaapplaats! Over de brug naar Zwijndrecht,richting het Jacobus Ziekenhuis. Pelgrims mogen daar ‘aankloppen’ met de vraag of ze er mogen overnachten. Rond 22.00 uur lopen we het parkeertterrein voor de ingang op. Het ziet er vrij donker uit. De receptie zal wellicht al gesloten zijn. Het wordt spannend… maar toch… we voelen ons de hele dag als ‘gedragen’; het komt, hoe dan ook, goed. Bij de voordeur gekomen zien we zelfs twee mensen bij de receptie zitten en de draaideur is nog open. We worden vriendelijk ontvangen, mogen ons verhaal vertellen en krijgen direct koffie/thee aangeboden. We laten ons pelgrimspaspoort zien. Er wordt gebeld en afgestemd. Even later krijgen we de sleutel van een zogenoemde piketkamer, die zich op de tweede verdieping bevindt; een gastenverblijf met tweepersoonsbed, wastafel en toilet met douche.  In de ochtend kunnen we ons melden voor een ontbijt! De kosten voor deze vorstelijke behandeling? Die zijn er niet. Het voelt als ‘thuis’ komen. Alles is vandaag zo geweldig, wonderlijk en goed gegaan. De ruime slaapkamer, blijkt tevens het kantoor van de geestelijke verzorging. Dat we nog lang wakker liggen, ligt niet aan het bed; we hebben tijd nodig om alle bijzondere ervaringen, wonderen en indrukken van de achter ons liggende dag te verwerken.

Om 07.30 uur gaat de wekker. Ons gesprek komt direct weer op gang. We zijn beiden zo vol over alles wat ons overkomen en gegeven is. Om 08.45 uur staat een uitgebreide ontbijttafel voor ons gereed; verse broodjes, krentenbollen, ham, kaas, een gekookte ei, hagelslag, jam, jus d’orange en koffie en thee.  Dankbaar tasten we toe. We genieten en verwonderen ons. We bedanken voor de geweldige gastvrijheid, de plaats om te slapen en het heerlijke ontbijt. Bij de receptie geven we sleutel van de piketkamer terug en doen de suggestie om in deze gastenverblijf voor pelgrims een gastenboek neer te leggen.  

Wanneer we na door de draaideur te zijn gegaan buiten staan valt ons oog op een beeldje voor de ingang; het is een beeldje van een kind dat een Jacobsschelp (die pelgrims die naar Santiago de Compostela gaan met zich meedragen) aanbiedt aan twee mensen/kinderen. De tekst die er op een bordje bij staat luidt: “Verstrekking van voeding, onderdak en gastvrijheid”. Dat hebben wij hier, met recht, mogen ervaren! Hoeveel mensen zou dit beeldje ook opgevallen zijn, vragen wij ons af.  

Hendrik-Ido-Ambacht
We lopen verder… en komen ter hoogte van Hendrik-Ido-Ambacht, bij een bijzonder ogende (uitkijk)toren. Er staat rondom een tekst op. Het kost moeite om te ontcijferen wat er precies staat, maar we komen er uiteindelijk, samen, uit.

Deze tekst geeft aan wat wij met MINDER=MEER ervaren hebben en willen delen:
DEZE TOREN STAAT ER ALLEEN VOOR JOU.
ALLES BEDELT OM BETEKENIS.
De mens is een bijzonder schepsel. Ja, álles wat geschapen is, is bijzonder, verdient onze waardering en heeft betekenis. Wij mogen, met zorg, aandacht en liefde op zoek gaan naar die betekenis.  

Weer in Papendrecht
We lopen verder…. en staan precies om 12.00 uur, vierentwintig uur na ons vertrek, voor het bord PAPENDRECHT, waar de bebouwde kom begint. Ook dat hadden we niet gedacht.  Deze tocht is verlopen volgens een wonderlijk schema. We waren het er samen helemaal over eens: we zijn de hele weg ‘gedragen’.
 

Meer over:
Cookies

Deze website gebruikt noodzakelijke cookies voor een correcte werking en analytische cookies (geanonimiseerd) om de statistieken van de website bij te houden. Marketing cookies zijn nodig voor laden van externe content, zoals YouTube-video's of widgets van Sociale Media. Zie ons cookiebeleid voor meer informatie, of om je instellingen later aan te passen.